 Wysłany: Sob 18:52, 10 Lut 2007 Temat postu: |
|
San-zemsta słodką bywa lecz trucizną....  |
|
| Wysłany: Sob 18:51, 10 Lut 2007 Temat postu: |
|
| To juz offtop
wybaczcie ze offtopuje-od dzis przestane jesli od dzis bedziecie offtopowac, to przy 7 offtopie 1 ostrzezenie.dziekuje za uwage |
|
| Wysłany: Sob 18:49, 10 Lut 2007 Temat postu: |
|
To załóż okularki i się w nie wczytaj... chyba,że nie dojrzałeś do metafory...? Skoro nie piszesz wierszy,to nie wpisuj mi się w temat,bo nie smęcisz a o tym jest ten temat... Przyjdź gdy będzie Ci smętno... wtedy zapraszam..Teraz - ciao |
|
| Wysłany: Sob 18:29, 10 Lut 2007 Temat postu: |
|
| czytac czytam, ale czy twe texty maja sens, bo nie widze.... | |
| Wysłany: Sob 18:21, 10 Lut 2007 Temat postu: |
|
| Ależ Demon-piszę, wystarczy czytać ze zrozumieniem.... |
|
| Wysłany: Sob 18:07, 10 Lut 2007 Temat postu: |
|
| a kiedy napiszesz cos swojego, jakis wlasny wierszyk, hmmm? | |
| Wysłany: Sob 18:00, 10 Lut 2007 Temat postu: |
|
| Zwiędły listek
Nie mogłem tłumić dłużej Najsłodszych serca snów, Na listku białej róży Skreśliłem kilka słów. Słowa, co w piersiach drżały Nie wymówione w głos, Na listku róży białej Rzuciłem tak na los! Nadzieję, którąm pieścił, I smutek, co mnie truł, I wszystkom to umieścił, Com marzył i com czuł. Tę cichą serca spowiedź Miałem jej posłać już I prosić o odpowiedź Na listku białych róż. Lecz kiedy me wyrazy Chciałem odczytać znów, Dojrzałem w listku skazy, Nie mogłem dostrzec słów. I pożółkł listek wiotki, Zatarł się marzeń ślad, I zniknął wyraz słodki, Com jej chciał posłać w świat! |
|
| Wysłany: Sob 17:45, 10 Lut 2007 Temat postu: |
|
| Adam Asnyk - Ach, jak mi smutno!
Ach, jak mi smutno! Mój anioł mnie rzucił, W daleki odbiegł świat, I próżno wzywam, ażeby mi zwrócił Zabrany marzeń kwiat. Ach, jak mi smutno! Cień mnie już otacza, Posępny grobu cień; Serce się jeszcze zrywa i rozpacza, Szukając jasnych tchnień. Ale na próżno uciszyć się lęka I próżno przeszłość oskarża rozrzutną... Cięży już nad nim niewidzialna ręka - Ach, jak mi smutno! 22 grudzień 1868 |
|
| Wysłany: Sob 10:22, 10 Lut 2007 Temat postu: |
|
| Leopold Staff
DESZCZ JESIENNY O szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesienny I pluszcze jednaki, miarowy, niezmienny, Dżdżu krople padają i tłuką w me okno... Jęk szklany... płacz szklany... a szyby w mgle mokną I światła szarego blask sączy się senny... O szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesienny... Wieczornych snów mary powiewne, dziewicze Na próżno czekały na słońca oblicze... W dal poszły przez chmurną pustynię piaszczystą, W dal ciemną bezkresną, w dal szarą i mglistą... Odziane w łachmany szat czarnej żałoby Szukają ustronia na ciche swe groby, A smutek cień kładzie na licu ich młodem... Powolnym i długim wśród dżdżu korowodem W dal idą na smutek i życie tułacze, A z oczu im lecą łzy... Rozpacz tak płacze... To w szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesienny I pluszcze jednaki, miarowy, niezmienny, Dżdżu krople padają i tłuką w me okno... Jęk szklany... płacz szklany... a szyby w mgle mokną I światła szarego blask sączy się senny... O szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesienny... Ktoś dziś mnie opuścił w ten chmurny dzień słotny... Kto? Nie wiem... Ktoś odszedł i jestem samotny... Ktoś umarł... Kto? Próżno w pamięci swej grzebię... Ktoś drogi... wszak byłem na jakimś pogrzebie... Tak... Szczęście przyjść chciało, lecz mroków się zlękło. Ktoś chciał mnie ukochać, lecz serce mu pękło, Gdy poznał, że we mnie skrę roztlić chce próżno... Zmarł nędzarz, nim ludzie go wsparli jałmużną... Gdzieś pożar spopielił zagrodę wieśniaczą... Spaliły się dzieci... Jak ludzie w krąg płaczą... To w szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesienny I pluszcze jednaki, miarowy, niezmienny, Dżdżu krople padają i tłuką w me okno... Jęk szklany... płacz szklany... a szyby w mgle mokną I światła szarego blask sączy się senny... O szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesienny... Przez ogród mój szatan szedł smutny śmiertelnie I zmienił go w straszną, okropną pustelnię... Z ponurym, na piersi zwieszonym szedł czołem I kwiaty kwitnące przysypał popiołem, Trawniki zarzucił bryłami kamienia I posiał szał trwogi i śmierć przerażenia... Aż strwożon swym dziełem, brzemieniem ołowiu Położył się na tym kamiennym pustkowiu, By w piersi łkające przytłumić rozpacze I smutków potwornych płomienne łzy płacze... To w szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesienny I pluszcze jednaki, miarowy, niezmienny, Dżdżu krople padają i tłuką w me okno... Jęk szklany... płacz szklany... a szyby w mgle mokną I światła szarego blask sączy się senny... O szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesienny... (uwielbiam smutną,rytmiczną melodycznośc tego wiersza...) |
|
| Wysłany: Sob 13:28, 03 Lut 2007 Temat postu: |
|
| swiat jak gra komputerowa
tu nie licza sie zbedne slowa biegniesz i niszczysz kazdego slabszego kolesia a to tylko wersja probna, od tego boli glowa a nasze zycie symulacja symulacji zycia |
|
| Wysłany: Sob 13:04, 03 Lut 2007 Temat postu: |
|
| Nie ma mnie dla nikogo
Nie ma Ciebie, dla mnie Nie ma nas, bo nigdy nie było Nie ma niczego... Bo to był tylko kiepski żart autora, nazywanego potocznie Bogiem... |
|
| Wysłany: Sob 12:22, 03 Lut 2007 Temat postu: |
|
| Nie ma litości
dla Tych, którzy, pokazali co czują Nie ma cierpliowści dla Tych, którzy okazali słabość Nie ma zrozumienia dla Tych, którzy płaczą Nie ma.... czego nie ma..? dopisz sam......... |
|
| Wysłany: Sob 12:19, 03 Lut 2007 Temat postu: |
|
| Patrzę przed siebie
-otacza mnie ciemność Patrzę przed siebie -otacza mnie cisza... Czy ciemność może być jasna..? Czy pustka może ogrzać skostniałą duszę? Czy cisza powie mi słowa, które obudzą mój uśmiech..... |
|
| Wysłany: Sob 12:16, 03 Lut 2007 Temat postu: |
|
| W natłoku codziennych spraw
Gubimy swoje dusze Niepamiętni na czas Niczym nieśmiertelni.... Jedyne echo dnia, To chwila ciszy przy powrocie.. Bo wtedy widać pustkę Która krzyczy.... |
|
| Wysłany: Sob 12:13, 03 Lut 2007 Temat postu: |
|
| Przerażona przemijaniem otworzyłam oczy...
Zrozumiałam słowa starszych osób... Zagubiłam się we własnym wnętrzu... Słucham szumu wiatru... Słucham śpiewu wody... Nawet nie czuję Jak życie ucieka przez palce... |
|
| Wysłany: Czw 20:18, 01 Lut 2007 Temat postu: |
|
| czemu placzesz i tak bardzo cierpisz?
czy nie ma w DPS pozytywnej energii ty mozesz doswiadczyc feniksa smierci ktory po odrodzeniu jest jeszcze bardziej piekny -.^ |
|
| Wysłany: Czw 20:00, 01 Lut 2007 Temat postu: |
|
| Martwa cisza mnie otacza
Ja chyba już też ginę w tej pustce... Nie mam siły by oddychać... Serce nie ma siły bić... Czy właśnie tak umierają Anioły...? |
|
| Wysłany: Czw 18:16, 01 Lut 2007 Temat postu: Smutno mi..... |
|
| Smutno mi...
Kto dziś uleczy mój smutek...? Sama sobie już nie radzę... Tak jakby ktoś pokazał mi piękny obraz i schował go przed mymi oczyma.. Już nie mam siły... Rozczarowanie rani bardzo tak... Tworzy się pustka.. Czym ją napełnić..? Gorycz płynie z mego serca a ja, sama... jestem bezradna.. Siła,którą pokazuję jest tylko na wierzchu.. i głębi duszy nie dosięga.. Czy wszystko można ukryć...? I przed samym sobą nawet nosić maskę.... Z czasem dręczy to tak bardzo ciągła gra i udawanie, krycie uczuć i emocji Jakby nosić głaz Syzyfa i wciąż widzieć przed sobą klęskę.... I wciąż patrzeć w tę pustkę.... |
|