 Wysłany: Pon 18:33, 18 Gru 2006 Temat postu: Angerowy punkt widzenia...:D |
|
| Umysł pracuje
Słychać Go z daleka Serce Go hamuje Ze wszystkim zwleka Więc w konflikt popadam Gdzie z góry przegrana Ze swym sercem rozmawiam Otwiera się nowa ran... Dlaczego mnie odtrącasz Wrzucasz w otchłań nędzy Inne sprawy, nieważne, na wierzch wyciągasz? To tamte osoby są winne, czemu nie mi nie wierzysz??? Znowu plask- ...I czerwony ślad na policzku...! Gdy żyłem-byłem martwy Gdy zmarłem, w sobie- ożyłem na prawdę Nie kochałem nikogo- chciałem pokochać Kocham w końcu- chcę znowu żyć Nie myślałem- chciałem być mądry Myślałem- chciałem znowu być wolny Byłem zniewolony- chciałem patrzeć Widzę- nie wierzę już w nic Uwierzyłem- chciałem zamknąć oczy Zasnąłem- I nie wiem co jest prawdą Chciałem napisać ten wiersz- nie wiem po co Napisałem- i mam nadzieję, że więcej pisać nie będę... Na twych ustach z jedwabiu Chcę złożyć pocałunek ognisty Nasze serca zabiją mocniej W rytmie jednym Zabraknie słów na opisanie tego Zostaniemy tylko my Cały świat odejdzie w zapomnienie A my nie znikniemy Zostawimy w tyle Niebo i Piekło A słowa stracą wszelki sens Pozostanie tylko nasza miłość Która pokona nawet śmierć... Nie słyszę, co w mojej duszy chodzi Bo patrzę, jestem, żyję Ale to jest tu, a nie na prawdę Dlatego czuję się słaby, w sercu Umacnia mnie w tym przekonaniu Gdy widzę ludzi bezmarzeniowych W których bezwiara miesza się Z nieżyciem, zagubieni są oni Ale ja nie mam siły by pokazywać Drogę, którą powinni podążać Mam tylko nadzieję Że ostatecznie odnajdą ścieżkę Którą zagubili na samym początku Istnienia w bezpłciowej egzystencji... Wyszeptuję myśli, lecz nikt nie słyszy Biorę papier i długopis, zapisuję Ktoś czyta? Nie widzi słów Nie rozumie, bo nie chce Zwykłe gryzmoły Rozumie tylko słowo, może dwa I to też na niby Nie kocham już... Nie wierzę już... Nie mam nadziei już... Pisanie to ostatnie co zostało, we mnie Ja czytam i widzę swe serce, na pergaminie I duszę, gdzieś ulatuję Poznaję sam siebie Rozróżniam słowa i znaczenia Ale jeszcze wiele minie nim zrozumiem Zrozumiem, co chciałem przekazać w tym wierszu... Czy ktoś widział moją duszę? Jest czarna z rozpaczy Cała krwawi, brak jej połysku Jest tuż po transfuzji marzeń Po przeszczepie serca Okradziona z myśli Zabrakło jej wiary Strugami leje się z niej zło Tylko jedno jej pozostało A mianowicie sen Sen o jutrze i o dzisiaj W braku wczoraj... Jeżeli ktoś ją zobaczy Proszę o kontakt Szczęśliwego znalazcy niestety nie wynagrodzę... Zasnąłem, Panie Boże, budzić się nie chcę Bo w końcu nie mam trosk, ani zmartwień Nie ma zła, nikogo tu nie ma Otacza mnie czerń i tylko światło na końcu Nie ma nikogo, poza mną Tak mógłbym żyć, ale już nie żyję Nie idę do światła, bo w mroku jestem lekki Oto jest to życie obiecane, po życiu Bez niczego, nikogo, tylko oblicze Boga Światło oślepiające, ale oczy bolą, więc patrzę w cień To jest Dom Boży i nikogo tu nie ma Tylko ja, więc to polegało na tym? Niebo to samotnia i tylko Bóg Na którego patrzeć się nie da? |
|
